Julia’nın öyküsü"Babam annemi dövüyor!"

Ancak bu doğru değil.

Babam annemi dövüyor. 

Bazen sadece bağırıp çağırıyor. Ama bazen onu gerçekten vahşice dövüyor.

Anne ve babamın birbirlerini yeniden sevmesini istiyorum. 

Eskiden olduğu gibi...

Oysa ben onu seviyorum. 

Ama bazen yok olmasını istiyorum. 

Geçenlerde aralarına girdim. Ama o anda ben de darbe aldım.

Anneme bağırdım ve onu artık evden atmasını söyledim. 

Ama o dedi ki, “Olmaz. Bizim paramız yok ki.”

Bir keresinde büyükannemin yanına gitmek istedik. 

Eşyalarımızı toplamıştık, ama sonra yine de yola çıkmadık.

Bunun üzerine evden kaçıp bütün günümü alışveriş merkezlerinde geçirdim. 

Burada çok haltlar yedim. 

Her zaman yalnızdım ve çoğu zaman üzgündüm.

Okul notlarım da kötüleşmeye başlamıştı. 

Bir süre sonra öğretmenim sorunun ne olduğunu sordu. 

Orada ona her şeyi anlattım. 

Bunun üzerine öğretmenim annemle konuştu ve ona nereden yardım alabileceğini anlattı. 

Annem danışma merkezini aradı, onlar da bize kadın sığınma evinde yer ayarladı. 

Buranın çok saçma olduğunu düşünüyordum. 

Ama annemin durumu çok daha iyi.

Kendimize ait bir odamız var. Burası küçücük. Ama babam buraya kesin giremez.

Ufaklıklar genellikle sinir bozuyor. Ama yeni arkadaşlar edindim ve burada kimseye neden burada olduğumu açıklamak zorunda değilim.

Kendimi iyi hissetmediğimde ya da ödevlerimde yardıma ihtiyacım olduğunda eğitmenler her zaman yanımda. 

Kadın sığınma evinin sosyal işçisi anneme resmi işlemler konusunda yardımcı oldu. Şimdi biraz da olsa gelirimiz var.

Şimdi kendimize bir ev arıyoruz.